Mrówki te skradły serca wielu hodowców. Idealnym dowodem na to jest kultowa piosenka ,,Manica, dziewczyna ratownika”. Wielu mrówczarzy uważa ją nawet za najpiękniejszy krajowy gatunek.

Warto również wspomnieć o tym, że mrówki te posiadają dość mocny jad będący w stanie bez większego problemu zakończyć żywot żołnierza Camponotus ligniperda. Przyjęło się porównywać ból towarzyszący ich użądleniu do użądlenia szerzenia. Z moich doświadczeń (i innych hodowców również) wynika jednak, że jest on ledwo odczuwalny i dość szybko ustępuje. Należy jednak pamiętać, że każdy organizm może reagować na użądlenie inaczej, a szczególnie uporczywe może się ono okazać dla osób uczulonych na jad błonkówek, które powinny zachować przy obcowaniu z tym gatunkiem szczególną ostrożność.

Istotną informacją na temat Manica rubida jest też fakt, iż zakładają one gniazda w sposób półklasztorny, co w praktyce oznacza tyle, że powinniśmy samotnej królowej udostępnić arenę, na której regularnie będziemy ją dokarmiać pokarmem bialkowym (szczególnie ważny) oraz węglowodanowym – miodem.

Skoro dotrwaliście do końca artykułu to pewnie w głowach niektórych z was pojawiło się pytanie typu ,,No dobra, wszystko fajnie, tylko weź mi powiedz, czy Manica rubida nadaje się dla początkujących?” Według mnie owszem, ale należy pamiętać o pewnych istotnych kwestiach. Kluczem do sukcesu jest arena, na której to będziemy karmić nasze podopieczne. Drugą sprawą, na którą mamy mniejszy wpływ, a czasami niestety nie mamy go wcale jest to, że zdarza się, że taka królowa niedługo po rójce strzeli focha i wywinie orła bez wyraźniejszego powodu (dzieje się to zazwyczaj do kilku dni po locie godowyn, a królowe takowe zazwyczaj nie składają jaj) . Nie należy się jednak zniechęcać tylko złapać, bądź też nabyć kilka sztuk tego pięknego gatunku. Powodzenia!